Çölde Gül Açtıran Feryâd
Çölde Gül Açtıran Feryâd
Gözüne bakınca gözlerim, kendinden emin,
O yâr varken, sanki her şeyi etmiştim temin.
Kavli karar ettik, evliliğe olsun zemin,
Gözlerine kandım, sözleri birer hurdalar.
Seni ansın diye şu kalemime izinler,
İçime sığmıyor aşkın, n’apsın ki vezinler?
Sevda kalesine girememekten hazinler;
Yâr vicdanı denen, aşamadığım surdalar.
Bilmiyorum, belki de ayrılmaktı muradı
Yokluğu dert, zemheri ayazı sanki tadı
Oysa bana baharı müjdelemişti adı
Çölde güller açtıran feryadımı duymadı
Yetim kaldı ardından yolladığım nidâlar
Kahve de içtik, söyle nerede kaldı hatır?
Ulan arkadaş her şey mi onu hatırlatır!
Sabrım bir küheylandı, onun inadı katır,
Kendi gitti, kalpte gömülü kaldı bir yatır.
Sevgilim; öldürmekle ölmüyor ki sevdalar…
Benden bir evlat rahatlığında aldıkların,
Ömrümün en güzel demleridir, fedam olsun.
Bugün çöl kıvamı susup, nerde dersen yarın,
Su gibi miras göz nemleridir, vedam olsun.
Mehmet Şentürk, 8 Nisan 2020
Yazan Mehmet ŞENTÜRK
- Ağu 24 2020. Kategori Gündem, Kültür Sanat, Türk İslam, Yazarlar.
Bu yazıya yapılan yorumları takip edebilirsiniz RSS 2.0.
Bu yazıya yorum yapabilir ve geri izlemede bulunabilirsiniz
