Bu Çağda Unuttuklarım

Bu Çağda Unuttuklarım

Varlığını unuttukça dirilir azığım.
Fısıldar ruhum, dile gelir aşk muhasebem.
Ve hatırladıkça yerle yeksan yalnızlığım,
Delikanlı yaşımda ilk ihtiyar tecrübem.

Unutmak, cesurlar için sanmayın kâbustur.
Uykudan emin uyanıp kurmalı bağdaşı.
Unutmak eylemi yalnız yâre mi mahsustur?
Unutamaz mıyız anılara mahkum arkadaşı?

İnsanoğlu gün tüketir, yeri gelir aşsız.
Bazen nimete gark olur, yaşar varlıklı.
Bu ne vahim yokluktur, yaşamak arkadaşsız.
Haller içler acısıdır, kalp sefil kılıklı.

Yalnızlık davası kuru bir kemmiyet değil,
Yalnızlık kalabalıklar içinde de mümkün.
Kemmiyette boğulma sen, keyfiyete eğil.
Ey güce râm olmuş, ey kalabalığa düşkün.

Yüz yanlışa galiptir, bir adet namuslu yüz,
Şu demokrat bile bu hakikatin farkında.
Öyle bir sistem ki diğerlerinden temayüz,
Mevcut sistem gürül gürül gelenin garkında.

Sığ olmak, çağın sırtındaki en bariz kambur.
Çağın sırtı dev değil, yüzü şirret bir peri.
İnsanlar değil, zaman olsa gerek tek mağdur.
Doğrultamadık, kaç bahar geçti, kaç zemheri?

Mehmet ŞENTÜRK
İstanbul, 13 Şubat

Yazan Mehmet ŞENTÜRK - Nis 6 2020. Kategori Gündem, Kültür Sanat, Türk İslam, Yazarlar. Bu yazıya yapılan yorumları takip edebilirsiniz RSS 2.0. Bu yazıya yorum yapabilir ve geri izlemede bulunabilirsiniz